نگاهم رنگ درد دارد و آهی نیست

به پایان راه رسیدم  و هیچ وصالی نیست

عمرم در بستر عشق سپری شد اما

حتی تبسمی هم عاید دلم نیست

هوای آن روزها را می کند دلم

روزهایم رفته اند  تکراری نیست

بگذار عاشقی ام را گوشه ای پنهان کنم

این آرامشم رفته و دگر کنارم نیست

باز هوای چشم هایم ابری شد

اما دگر نای باریدنش نیست...

سرد است! زندگی را میگویم

وقتی به انفعالم پی میبرد

چنان یخ میزنم که دیگر قطره ای از من نمیماند

گل پژمرده به خود پیچید

غصه ی باران نیامده اش را میخورد

اما بیچاره گل...

نمیدانست تا در فرطه نابودی نرود

باران خیال امدن ندارد

بر روی میز دو نفره مان هر چیز که سفارش داده بودی را خوردم

کمی از تلخی روزگار چشیدم

کاسه ی اندوه را تا ته سر کشیدم

راستی فریب را هم خوردم

حالا نیز تمام وجودم از پرخوری درد میکند

برای ماندنت انقدر بهانه اوردی که رو به افول است خورشید زندگی ام

سادگی ام را به رخم نکش من خودم جرم سادگی ام را کشیده ام

هستی ام را چه ساده انکار کردی که این انکارهایت بر سرم کوبیده اند

من چشمهایم را مقصر میدانم انگار سالها بود که نخوابیده اند...

گفتی تپش قلبم برای توست

زنده ماندنت را برای وجود من اعلام کردی

و دست گرمت نوازشگر جسم بی جانم بود!

کاش تو مانند رویای من قشنگ بودی...

خواستم غافلگیرش کنم

قطره قطره اشکم را دریا کردم تا به اقیانوس او برسم

اما نمی دانستم!!!که خود غافلگیر سدی که بینمان گذاشته میشوم...

دست هایی که پس زدی را بشمار

شاید همین تقاص کارهایی است که پس می دهی!

دلگیر نشو از من

دست خودم نیست!

وقتی نبودنت را حس میکنم

بی اختیار سنگ می شوم

پاییز بهانه جدا شدن برگ از شاخه بود

بغضت را فرو بده

این باد اخر کار خودش را کرد...